Ansizin gelir aklima

Babam, annesinin sabah keçileri sağdıktan sonra kaynatılan sütle akşamdan kalan bulgur pilavını kahvaltı niyetine karıştırdigini ve  çinko sahana döker dökmez en büyük zevkinin kendi hissesini ayrı,muhtemelen, bakır yada melaiın bir tabağa koydurduğu gibi evin çitini oluşturan kayalardan birinin tepesine çıktığını  anlatmisti bir keresinde heyecanla. Ayaklarını sallaya sallaya kaşığı mis gibi yeni kaynamış süt kokan pilava daldırırken ona sinen mutluğu ve tabaktaki yemeğinin hiç bitmemesini istediğinden bahsederken  gözlerinin içinde kayanın üstündeki çocuğu görmek içten bile değildi.    Basit bir çocukluk anısı gibi görünen   hadiselerde kucuk ne mutluluklar sakli degil mi??  Bizim çocukluğumuzda bitmesin dediğimiz tadlar arasında, ilk olarak sonrasında hatırası cam bardakta saklı kalan çokokrem gelir sanırım. Buna ek olarak annemin dairesindeki Kooperatiften aylık yapılan  alışveriş esnasında biri bana biri kardeşime iki tane alınan çikolota...

Resimdeki çocukla kısa süreliğine de olsa yer değiştirmeyi nasıl da çekti canım. Büyüdüğüm memlekette evlerın çatılari değil damları olurdu. Kış günleri hariç damlar evin en canlı, en kullanışlı mekanları olup, günün bölümüne göre mutfak, oturma odası ve yatak odası olarak işlev görürler, cıvıl cıvıl hayat kokarlardı. Yaz yaklaştığında önce bulgur kaynama seronomisi başlar, mis gibi kokan bulgur bembeyaz çarşaflara serilip damın başında arzı endam ederdi. Çok geçmeden kurutulmak için pazardan alınan patlıcan, biber, kabak dizi dizi iplere aşılıp iplerde çamaşırların yerini aldığında damın başındaki manzara daha da renklenir, her geçen gün yeşilden kızıla dönen biberlerin görüntüsü insanı şaşırtırdı. Kurutulmuş biber, patlıcan, kabak dizileri kilerdeki yerini alır almaz bu kez günlerce sürecek tarhana yapma süreci başlardı ki benim için yılın en mutlu ve mesut anları  tarhanın çiğlerin üzerine serildiği günün akşamında damın başında yapılan adeta bir şölene dönüşen  firik...