Mekanlarin Ruhlari

Oldum  olası evlere ve bahçelerine; eğer apartman  ise balkonlarına  bakmayı sevmişimdir; bahçelerinde kimlerin oynadığını, içinde gün be gün ne öyküler yazıldığını merak ettiğim içindir  belki de. Hele de akşam olupta evlerin ışıkları yanınca öykünün kahramanları daha da hareketlenirler, hikayeler daha bir çeşnilenir yanan her ışıkla birlikte....Ama bazı evler vardır ki bana onların duruşları hep hüzünü çağrıştırır; yalnız, kimsesiz ve en önemlisi hikayesiz  evler....  İşte çocukluğumun geçtiği eski mahallede yan tarafimizda tam da  böyle bir ev vardı. Anneannem dul bir kadının tek başına yaşadığını, o ölünce de evlatlarının evi boşaltmayıp içindeki eşyalarıyla öylece kapattıklarını söylemişti söylemesine de benim için özellikle geceleri,  karşı ev,  kendimce uydurduğum hikayelerin, arada bir yandığını hayal ettiğim  ışıkların ve hayal dünyamda duyduğum seslerin kaynağı ve bas kahramanıydı uzunca bir süre. Perdeleri zamanla güneşten ağaran evi 6 ayda bir havalandırmak için birileri gelir,  bende fırsat bulunca pencereden evin içini görebildiğim kadarıyla izlerdim. Sanki evin sahibi teyze birden dışarı çıkacak ve benimle göz göze gelecek sanırdım. Bu zavallı ev böyle 8-10 sene kaldıktan sonra bir gün satıldı ama malum 'Taht değişir, baht değişmez.' sözünü ispat edercesine bu kezde yeni sahibi Almanya'da çalışan bir işçiydi ve ev yine çok uzun seneler yalnızlığa  mahkum oldu ve benim için artık değil ama baska küçük çocukların hayal dünyalarına konuk olarak kendini teselliye devam etti.  Sonraları yine Almancı bir aile tarafından satın alınan, dayanan döşenen ama senenin 11 ayı sessiz ve kimsesiz  kalan bir yakınimizin evi  bende yine aynı duyguları çağrıştırmıştır. Nereden geldi bütün bunlar aklıma şimdi?? Evlerin ruhları diyordum.  Bir de hep sen şakrak seslerin geldiği, samimi, sımsıcak  şanslı evlerin de var olduğunu düşünmüşümdür zaman zaman. Yazın bahçesinde çeşit çeşit meyvelerin yetiştiği, içinde küçük bir  fiskiyeli havuz yada illaki hortuma bağlanmış bir musluğun olduğu, zaman zaman yapılan  'üstünü kirleteceksin.' uyarılarına aldırmayan bir yada bir kaç çocuğun oynadığı, bahçeden toplanan çalı çırpının üstünde çayların demlendiği, saçta böreklerin pişirildiği,  oyle sandalyelerde degil  el dokumasi savanlarin ustune eski basma  elbiseleri degerlendirerek yapilmis  rengarenk  irili ufakli minderlerin koltuk niyetine serpistirildigi,  illaki ördükleri veya işledikleri bir modelin üzerine konuşan bir kaç ev hanımının bulunduğu, üzerine güneşin bir göz kırpıp, rahatsız etmekten korkarcasına bir kaybolduğu bir ev düşünün. Çay kaşığı şıkırtılarının çocuk kahkahalarına karıştığı,  cocuklarin ise suyun önüne baraj yapmaktan tutun da çamurdan heykel denemelerine kadar bir dizi farkli aktiviteyi gonullerince yaptiklari bahçeli bir ev.... Aradan geçen onca yıla rağmen geriye dönünce hatırlayabildiğim  güzel anıdlaran birisidir belki de böyle bir evin bahçesinde geçen günler.... Sivaları dökülmeye yüz tutmuş, bahçesindeki meyve ağaçları çoktan kurumuş ve çocuk kahkahaları çoktan terk etmiş olsa da eminim o evde benim gibi özlemle anıyordur o zamanları...   Yıllar önce Malatya'nın bir koyunu ziyaret etmiştikte bir sürü terk edilmiş evi göstermişti gittiğimiz evin sahibi ve sahiplerinın bir çoğunun yurt dışına göçtüklerini ve bahçelerin ve evlerin sahipsiz kaldığı söylemisti de  yine mahmur bakışlı evler yüreğimi burkmuştu.  Allah içinde güzel hikayelerin yazıldığı yalnızlık kokmayan evler nasip etsin bizlere... Sırça köşklerde yapayalnız kalanlardan da etmesin.Son olarak bir ev turkusu:
http://www.youtube.com/watch?v=k3zX9u8sfEY

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okunasi Hikayeler 2:Can Sikintisi Cekenlere...

Resim
C anim pek bi sikiliyor okuyucu bugunlerde... Hava depresif, is yogun, iliskiler yorucu, yemekler tatsiz, aktiviteler ilgi cekici degil, kafa karisik, gozler bazen bugulu bazen uzaklara takili, uykular kisa, dusunceler tutarsiz, aynalar kuskun, yapilacaklar listesi upuzun, yapabileceklerimin listesi kisa, renkler solgun,  sozel cumleler kisa... Depresyon, can sikintisi, tukenmislik sendromu yada adi her neyse o yada onlardan bir kaci... Gecenlerde karsima cikan bir makaleye gore 5 cesit can sikintisi varmis. Bir bakayim benimkisi hangisi derken Elif Safak'in Siyah Sut'undeki Sinik Dantel Hanim gibi icimden bir ses 'Bil Bakalim bunu da, ne olacak bileceksin de?' dedi. 'Amaan bos ver.'  deyiverecekken , icimden bir ses 'Bilmekten zarar gelmez, bilmesini bilene.' diyerek ikna etti beni okumaya. Aslinda bende oturup Elif Safak gibi bir siniflandirma yapmaliyim sanirim icimdeki coklu sesler korosuna.Hırs Nefs Hanım, Pratik Akıl Hanım, Can Derviş Hanım, Sa...
Devamı

Ardic Agaci

Resim
Güneşli bir günde sabah erkenden yollara düşmek, ağaçların, çalıların arasında yürümek, yürümek;  sonra yorulunca bir Ardıç  ağacının gölgesine sığınıp şöyle doya doya su içmek, yorulan ayaklarımı dinlendirmek ve selam verip geçen   rüzgara selam vermek, sanki dokunsam elimin değeceği kadar yakın duran dağları uzun uzun izlemek.... Her sabah ki gibi yataktan kendimi zorla kaldırmaya çalışırken canım birden öyle bir çekti ki anlattigim  resmin içinde bir karakter olmayı ....Anlatmak güç.... Çok öyle ağaç türlerinden anladigim soylenemez  ama Ardıç ağacının benim için yeri ayrıdır. Köyde babaannemin evinin arkasında kocaman bir Ardıç ağacı vardı. Çevresi iki yetişkin insan elele tutuşsalar zar zor  ellerini kavuşturacakları kadar büyük olan  bu ağacın gövdesine destek verilerek yapılan çardağın altında geçerdi hane halkının öğleden sonraları. Ağacın gövdesine çivilenmiş bir kaç kereste parçası mutfak dolabı ve tezgahı niyetine uzun süre kullanıldılar. ...
Devamı
Resim
 Seneler sonra böyle bir postla öylesine başladığım blog yolculuğuna döneceğimi nerden bilebilirdim. Yaşadım mı? Geçen 85 günü yaşamak denirse yaşadım. Böylesine bir ölümü haketmemiştiniz. Ölen yüzbinden fazla hiç bir insan haketmemişti. Ya ben o evde evlendim, ilk çocuğumu hastaneden ev bilip ilk o eve getirdim. Nasıl nasıl nasıl  bu kadar kolayca yıkıldı? Ev diye senelerce bilmeden mezarda yaşamışız. Ah bilsem anneciğim babacığım sizi orda hiç bırakır mıydım? Buraya geldiğinizde kapıda önünüze yatıp kalın nolur diye yalvarmaz mıydım? Kim bunca kaybın sorumlusu? Kim??? İlk taşındığımız yıl kalorifer çalışmadığından sobayla ısınmıştık. Ah babacığım, üstünde deri cepken aşağıdan kömür taşımıştın günlerce. Annem dayanamazdı hiç soğuğa, kıyamazdın hiç birimize... Nasıl kıydılar size? Biliyor musunuz sesinizi unutmaktan korkuyorum. Kökünüzü unutmaktan korkuyorum. Oğuzhan'ın ölümünden sonra kendime gelemiyorum kızım diyordun babacığım. Bu dünya hassas kalpler için adeta bir cehenne...
Devamı