Hepimiz Tukettigimiz Anlar Kadar Oluyuz Aslinda....

Dun gece bir bardak cay esliginde soyle bir gazete keyfi yapmaya karar vermisken gazetenin web sitesinde karsima cikan fotografla irkildim,  biraz once dudaklarima goturdugum sicacik cay anlamis olacak ki basina gelecekleri,  benden umudu kesmis, tepsiye somurtarak  geri donmustu bile... Iki yaslarinda ya var ya yok bir kiz cocugu cesedi bombalanmadan hemen sonra kalintilarin arasindan cikartilmis, ustu basi moloz yiginlarindan toz toprak olmus, kucaginda onu tutan kisi mi olu yoksa o kucuk kiz cocugu mu? Soylemesi zor.  Alt tarafta ki haber de de Gazze'nin bombalanmasini izlemek isteyen onlarca Israilli Gazze'ye en yakindaki tepelere durbunlerle  piknik yapmaya geldiler yaziyor; ellerinde durbunlerle gulumseyerek uzaklara bakan iki adamin resmiyle birlikte....

   Sicak evimde, yani basimdaki sicak cayimla, kapinin onundeki arabamla o aciyi ne kadar hissedebilirim bir insan olarak  bilmiyorum. Hangi dava kucuk bir cocugun oldurulmesini  hakli cikartabilir?  

Hepimiz yasadigimiz anlar kadar olu,  ne kadar yasayacagimizi bilemedigimiz  anlar kadar da diri degil miyiz aslinda?    Olumu hepimiz an be an tatmiyor muyuz? Bu kadar ruhumuz sonsuzluga acken an be an olmek hic  mi bir seyler fisildamiyor kulaklarimiza? 

 Yuzyillardir konup gocen onca kervan geride kalanlara hic  mi bir sey soyleyemediler?   Simdilerde okudugum Iskender Pala'nin 'OD' kitabi mogol istilasindan, insanlarin yasadiklari zulumlerden bahsediyor.  Butun insanlik tarihi zalimlilklerle dolu. Yuzyillar oncesine gore cok daha konforlu, gelismis (!) bir hayat yasiyoruz ama  hala insan insana zulmediyor, olduruyor, adeta tanrilik tasliyor. Birakalim depreme, kasirgaya, sele felaket demeyi.... Asil felaket asla degismeyen insanin icindeki digerini yok etme gudusu galiba.

 Fazla soze hacet yok, zaten de tukendiler vesselam....