Ansizin gelir aklima

  Nazım Hikmet bu sözü sanki sana yazmıştı babacığım, hayatının mottosuydu adeta. Yalan yok, her konuşmamızda en az birkaç kez "Yaşamak zor zanaat vesselam..." demenden çok da hoşnut değildim. "Ya baba" derdim çoğunlukla, keşke başka bir şey söylesen. Neydi bu kadar zor olan şimdi düşünüyorum. Yapamadıklarının acısını böyle bastırıyordun belki de... Aslında yaptıkların yeter de artardı bile... 9 yaşıma kadar affedersin iç çamaşırım bile yoktu benim demiştin bir keresinde, okul uniformasının ceketini büyük abinin ceketini bozdurup diktirdiğini anlatmıştın. Yokluktan mı yoksa umursamadıklarından mı bilmiyorum ama liseye kaydolurken bile kahvehanede oturan aynı köylü komsunuzdan velin olman için yardım istediğini anlatmıştın. Babanın imam hatibe gönderme ısrarına uymadığın için zorlu geçmiş bütün okul yılların. Belki bu sebep gözleri buğulu bir çocuk otururdu gözlerine ne zaman baksam. Senin ve annemin gidisiyle anladım gerçekten hayatın ne kadar daha zor olabileceğini

 Seneler sonra böyle bir postla öylesine başladığım blog yolculuğuna döneceğimi nerden bilebilirdim. Yaşadım mı? Geçen 85 günü yaşamak denirse yaşadım. Böylesine bir ölümü haketmemiştiniz. Ölen yüzbinden fazla hiç bir insan haketmemişti. Ya ben o evde evlendim, ilk çocuğumu hastaneden ev bilip ilk o eve getirdim. Nasıl nasıl nasıl  bu kadar kolayca yıkıldı? Ev diye senelerce bilmeden mezarda yaşamışız. Ah bilsem anneciğim babacığım sizi orda hiç bırakır mıydım? Buraya geldiğinizde kapıda önünüze yatıp kalın nolur diye yalvarmaz mıydım? Kim bunca kaybın sorumlusu? Kim??? İlk taşındığımız yıl kalorifer çalışmadığından sobayla ısınmıştık. Ah babacığım, üstünde deri cepken aşağıdan kömür taşımıştın günlerce. Annem dayanamazdı hiç soğuğa, kıyamazdın hiç birimize... Nasıl kıydılar size? Biliyor musunuz sesinizi unutmaktan korkuyorum. Kökünüzü unutmaktan korkuyorum. Oğuzhan'ın ölümünden sonra kendime gelemiyorum kızım diyordun babacığım. Bu dünya hassas kalpler için adeta bir cehennem. Ar