What makes a good life???

Bir yılı aşkın süredir yazmayıp böyle bir başlık ile geri dönmek de neyin nesidir bilemedim. Yazmak her zaman meyve vermeyen bir ağaç gibi ruhumun tam ortasında durur mağrurca... Çıkan fırtınalara, çorak geçen mevsimlere inat kurumaz, terketmez. Mevsimlik ilişkilere gönlünü kaptıran bahçe sahibine küşer, meyveye durmaz her zaman... Nicedir gönlünü almaya çalıştığım doğrudur. Doğru yer, doğru zaman, doğru materyal doğru ruh hali mazeretlerinden sıkılmış olmalı ki bu kez barışmamız epeyce uzun sürdü. Uzun süredir görüşmeyen eski iki dost misali resmi davranıyoruz şu an ikimizde... İlerki günlerin getirebileceklerini kim bilebilir??

Başlığa dönecek olursam TED Talks da izlediğim video dan aklımda kalan sorudur kendileri. Generation Y yada Milennials yada Türkçe deyişle Milenyum nesline bu soru sorulduğunda  tipik cevaplar verilmiş tabi ki: Önce para, sonra sağlık, sonra iyi bir iş, ünlü olmak vs.
Harvard Universitesinin 1930 yıllarında başlattigi ve  hala devam eden bir araştırmada 700'den fazla deneği 70 yılı aşkın bir süre izlemişler. Seçilen denekler arasında Harvard mezunları olduğu gibi 1930'larda Boston'ın ghetto larında yaşayan düşük gelir grubundan insanlarda varmış. Şimdlerde 80'ini çoktan geçmiş deneklerle hala araştırma devam ediyormuş. 10 yıllık aralarla her deneğin sağlık durumu, beyin tomografisi, aile ve sosyal ilişkileri mercek altına alınıp dosyalanıyormuş. Aranan cevap başlıktaki soru: İyi  bir yaşam için ne lazım??

Beden ve fizik sağlığı göz önüne alındığında tartışmasız 'What makes a good life?' sorusuna cevap 'Sağlam İlişkiler' olmuş. Arkadaş çevresi sağlam, aile ilişkileri güçlü, akrabalık bağları kuvvetli deneklerin hem bedenen hem ruhen daha sağlam oldukları gözlemlenmiş ve yapılan röportajlarda da bu durum bariz şekilde resmedilmiş. Yalnız, sosyal çevresi dar, aile ilişkileri bozuk deneklerde alzheimer, umuntkanlık gibi hastalıkların daha sık görüldüğü ortaya çıkmış.

İnsanların ellerindeki küçük ekranlara birbirlerinin yanında bile kilitlendiği bu çağda sinsice hayatlarımıza çöken aslında yalnızlığın puslu havası... Sosyal medya ise gerçek ilişkilerin sanal yansımasından ibaret. Uzun vadede sadece bir kandırmaca... Bu kadar beraber ve bu kadar yalnız olmak da bizim neslin ve gelecek nesillerin yaşadığı ve yaşayacağı en büyük ironi galiba... Peter Pan'ın Olmayan Ülkesi gibi Sanal ilişkilerin Sanal Birlikteliğinde bir yaşam biçimi... Sahi 'What makes a good life?' diye bir haşhtag mi açsak?:)

Yorumlar

  1. neverland26 Ağustos 2016 02:40

    dostumm özlemişimm..yazsan ya arada nasıl güzel gelir bu gurbet içinde gurbet hallerine...

    YanıtlaSil
  2. ...26 Ağustos 2016 03:57

    Şahane yazı...İçinizdeki ağacın her daim meyve vermesi dileklerimle..Yazmaya devam..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Umut iyi bir kahvalti, fena bir aksam yemegidir.

Resim
Dun bir kose yazisinda basliktaki cumleyi okudum; biraz keskin ama bir o kadar da dogru bir  tespit sanki. Francis Bacon adli amca zamaninda soylemis bu cumleyi. Bayilirim  filozoflarin sozlerini okumayi bazen. Allah ozel bir yetenek vermis  bu adamlara.  Ozdeyis demisken aklima geliverdi yine. Anneannemden defaaatle duydugum baska bir tespiti. "Akil incir cekirdeginin icinde kizim." derdi ne zaman etrafta birilerinin beklenmedik onun tabiriyle delice bir seyler yaptigini duysak. Cok agladigimi gordugu zamanda soylerdi bu cumleyi, akrabalardan birinin dogum sonrasi gecirdigi bunalim uzerine de, bahce komsumuzun oglunun intihari uzerine de,  hastaligindan dolayi yasadigi izdiraptan aglayan anneme de ve   daha nelere nelere de.... Sadece filmlerde olur dedigimiz ne cok sey yanibasimizda hatta icimizde yasanabiliyor... Cocukken oturdugumuz ve anneannemlerin hala oturduklari mahallede evler tek yada  birkac katli ve  bahceliydi. Kapi komsusu tabirinden cok bahce komsusu tabir
Devamı

YASAMAK ZOR ZANAAT VESSELAM...

Resim
  Nazım Hikmet bu sözü sanki sana yazmıştı babacığım, hayatının mottosuydu adeta. Yalan yok, her konuşmamızda en az birkaç kez "Yaşamak zor zanaat vesselam..." demenden çok da hoşnut değildim. "Ya baba" derdim çoğunlukla, keşke başka bir şey söylesen. Neydi bu kadar zor olan şimdi düşünüyorum. Yapamadıklarının acısını böyle bastırıyordun belki de... Aslında yaptıkların yeter de artardı bile... 9 yaşıma kadar affedersin iç çamaşırım bile yoktu benim demiştin bir keresinde, okul uniformasının ceketini büyük abinin ceketini bozdurup diktirdiğini anlatmıştın. Yokluktan mı yoksa umursamadıklarından mı bilmiyorum ama liseye kaydolurken bile kahvehanede oturan aynı köylü komsunuzdan velin olman için yardım istediğini anlatmıştın. Babanın imam hatibe gönderme ısrarına uymadığın için zorlu geçmiş bütün okul yılların. Belki bu sebep gözleri buğulu bir çocuk otururdu gözlerine ne zaman baksam. Senin ve annemin gidisiyle anladım gerçekten hayatın ne kadar daha zor olabileceğini
Devamı

Ardic Agaci

Resim
Güneşli bir günde sabah erkenden yollara düşmek, ağaçların, çalıların arasında yürümek, yürümek;  sonra yorulunca bir Ardıç  ağacının gölgesine sığınıp şöyle doya doya su içmek, yorulan ayaklarımı dinlendirmek ve selam verip geçen   rüzgara selam vermek, sanki dokunsam elimin değeceği kadar yakın duran dağları uzun uzun izlemek.... Her sabah ki gibi yataktan kendimi zorla kaldırmaya çalışırken canım birden öyle bir çekti ki anlattigim  resmin içinde bir karakter olmayı ....Anlatmak güç.... Çok öyle ağaç türlerinden anladigim soylenemez  ama Ardıç ağacının benim için yeri ayrıdır. Köyde babaannemin evinin arkasında kocaman bir Ardıç ağacı vardı. Çevresi iki yetişkin insan elele tutuşsalar zar zor  ellerini kavuşturacakları kadar büyük olan  bu ağacın gövdesine destek verilerek yapılan çardağın altında geçerdi hane halkının öğleden sonraları. Ağacın gövdesine çivilenmiş bir kaç kereste parçası mutfak dolabı ve tezgahı niyetine uzun süre kullanıldılar.  Govdesinin buyuk bir parcasi bilm
Devamı