Nerde Kalmisti(k)?

"Zorunlu olarak gunde  4 defa 20 dakikaligina yalniz kalip sehbanin ustundeki ipad'de Dark dizisi izliyorum. Izlemesi kolay olmadigi gibi anlamasi da zor. Diyelim ki gecmise gidip kendimle su anki halimle bir konusma yapsam neler soylerim?  Hata yapacaksin ilerde su karari vererek yapma demem bir sey degistirir mi? Bugun olanlari soylesem bana inanir mi? Dogru bildigin bazi seyler gorundukleri gibi degil desem bana ne tepki gosterir?  Bosuna umut etme hala su problemlerle bas ediyor olacaksin desem cok uzulur mu?  Dun bugun yarin ekseninde bedenim bugunde tutuklu olsa da kalbim gecmis ve gelecege kisa sureli yolculuklarla mesgul. Blog da yazmayali 2 seneyi gecmis. Neler oldu bu gecen iki sene de... Kisaca Cok sey oldu. Beklenmeyen minik bir kus yavrusu daha katildi aramiza... Lapiska sacli, bal bi kiz...  Cogaltti bizi...  Bir taraftan cokca da azaldim. Telefon rehberim azaldi, Zevk aldigimi dusundugum aktiviteler azaldi,  kelimelerim azaldi. 

Dark diyor ki " Ne kadar cabalarsan cabala gecmisi degistiremezsin cunku kendinle giristigin savasi kazanman imkansiz." Universitede okudugumuz onlarca tiyatro eserinden iki tanesi aklima zincir atmis sanirim. biri Thomas Shepard'in The Curse of the Starving Class, digeri de Edward Albee'nin The Zoo Story.  New yorker magazine The Curse of the Starving Class'i anlatirken 'emotional malnourishment' ifdesini kullaniyor. Yani duygusal aclik, olmama, tamamlanamama ve ne kadar istersen iste seni sen yapan seylerden kopamama..." 


Draft olarak kalan yukaridaki yaziyi okuyunca kendi kendime neden gunde 4 defa 20 dakikalik araliklarla yalniz kaliyordum ki acaba diye sordum. Tam kafasini kasiyan emojilik bir soru. Sonra sut sagma araliklarindan bahsettigimi anladim. Aradan gecen bir seneye yakin surede beni acayip daraltan sut sagma gunluk rutininden kurtuldugumu hatirladim ve derin bir ic cektim. Aralik 2019 tarihli taslagi neden bilmem tamamlamamisim. Bu surede Dark'in 3. sezonu yayinlandi ama dikkat istedigi icin firsat bulup izleyemedim henuz. En buyuk nemesisinin kendin oldugunu bilmekte, sanirim, hikayenin gizemini azaltip etkisini artirdi.  Nemesis demisken gecen hafta sonu izledigim The Haunting of Bly Manor da da vardi ayni motif. En buyuk dusmanin kendinsin. Doppelganger, nemesis, nefis yada her ne dersen de, herkes kendine mahkum...Korku temali oykulerden hoslanmam ama Bly Manor'i sevdim. British aksani, karakterlerin saglamligi ve olay kurgusu binge watching yaptirdi, hem de uc cocukla ne zorluklarla...

Onca aradan sonra yazmak ilginc. Devami gelsin mi ansizin gelir aklima hikayelerinin yada artik yeni seyler soyleme vakti diyerek veda etmek mi gerek bilemiyorum. Benim doppelganger im de kulagima her daim fisildiyor birseyler... Bugunlerde negotiation havasindayiz. Sonuclar yakinda yada belki de cok irakta...




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Umut iyi bir kahvalti, fena bir aksam yemegidir.

Resim
Dun bir kose yazisinda basliktaki cumleyi okudum; biraz keskin ama bir o kadar da dogru bir  tespit sanki. Francis Bacon adli amca zamaninda soylemis bu cumleyi. Bayilirim  filozoflarin sozlerini okumayi bazen. Allah ozel bir yetenek vermis  bu adamlara.  Ozdeyis demisken aklima geliverdi yine. Anneannemden defaaatle duydugum baska bir tespiti. "Akil incir cekirdeginin icinde kizim." derdi ne zaman etrafta birilerinin beklenmedik onun tabiriyle delice bir seyler yaptigini duysak. Cok agladigimi gordugu zamanda soylerdi bu cumleyi, akrabalardan birinin dogum sonrasi gecirdigi bunalim uzerine de, bahce komsumuzun oglunun intihari uzerine de,  hastaligindan dolayi yasadigi izdiraptan aglayan anneme de ve   daha nelere nelere de.... Sadece filmlerde olur dedigimiz ne cok sey yanibasimizda hatta icimizde yasanabiliyor... Cocukken oturdugumuz ve anneannemlerin hala oturduklari mahallede evler tek yada  birkac katli ve  bahceliydi. Kapi komsusu tabirinden cok bahce komsusu tabir
Devamı

YASAMAK ZOR ZANAAT VESSELAM...

Resim
  Nazım Hikmet bu sözü sanki sana yazmıştı babacığım, hayatının mottosuydu adeta. Yalan yok, her konuşmamızda en az birkaç kez "Yaşamak zor zanaat vesselam..." demenden çok da hoşnut değildim. "Ya baba" derdim çoğunlukla, keşke başka bir şey söylesen. Neydi bu kadar zor olan şimdi düşünüyorum. Yapamadıklarının acısını böyle bastırıyordun belki de... Aslında yaptıkların yeter de artardı bile... 9 yaşıma kadar affedersin iç çamaşırım bile yoktu benim demiştin bir keresinde, okul uniformasının ceketini büyük abinin ceketini bozdurup diktirdiğini anlatmıştın. Yokluktan mı yoksa umursamadıklarından mı bilmiyorum ama liseye kaydolurken bile kahvehanede oturan aynı köylü komsunuzdan velin olman için yardım istediğini anlatmıştın. Babanın imam hatibe gönderme ısrarına uymadığın için zorlu geçmiş bütün okul yılların. Belki bu sebep gözleri buğulu bir çocuk otururdu gözlerine ne zaman baksam. Senin ve annemin gidisiyle anladım gerçekten hayatın ne kadar daha zor olabileceğini
Devamı

Ardic Agaci

Resim
Güneşli bir günde sabah erkenden yollara düşmek, ağaçların, çalıların arasında yürümek, yürümek;  sonra yorulunca bir Ardıç  ağacının gölgesine sığınıp şöyle doya doya su içmek, yorulan ayaklarımı dinlendirmek ve selam verip geçen   rüzgara selam vermek, sanki dokunsam elimin değeceği kadar yakın duran dağları uzun uzun izlemek.... Her sabah ki gibi yataktan kendimi zorla kaldırmaya çalışırken canım birden öyle bir çekti ki anlattigim  resmin içinde bir karakter olmayı ....Anlatmak güç.... Çok öyle ağaç türlerinden anladigim soylenemez  ama Ardıç ağacının benim için yeri ayrıdır. Köyde babaannemin evinin arkasında kocaman bir Ardıç ağacı vardı. Çevresi iki yetişkin insan elele tutuşsalar zar zor  ellerini kavuşturacakları kadar büyük olan  bu ağacın gövdesine destek verilerek yapılan çardağın altında geçerdi hane halkının öğleden sonraları. Ağacın gövdesine çivilenmiş bir kaç kereste parçası mutfak dolabı ve tezgahı niyetine uzun süre kullanıldılar.  Govdesinin buyuk bir parcasi bilm
Devamı