Sen Boyle Cagirmasan Ben Boyle Gelmezdim**



Babam, annesinin sabah keçileri sağdıktan sonra kaynatılan sütle akşamdan kalan bulgur pilavını kahvaltı niyetine karıştırdigini ve  çinko sahana döker dökmez en büyük zevkinin kendi hissesini ayrı,muhtemelen, bakır yada melaiın bir tabağa koydurduğu gibi evin çitini oluşturan kayalardan birinin tepesine çıktığını  anlatmisti bir keresinde heyecanla. Ayaklarını sallaya sallaya kaşığı mis gibi yeni kaynamış süt kokan pilava daldırırken ona sinen mutluğu ve tabaktaki yemeğinin hiç bitmemesini istediğinden bahsederken gözlerinin içinde kayanın üstündeki çocuğu görmek içten bile değildi.   Basit bir çocukluk anısı gibi görünen   hadiselerde kucuk ne mutluluklar sakli degil mi??  Bizim çocukluğumuzda bitmesin dediğimiz tadlar arasında, ilk olarak sonrasında hatırası cam bardakta saklı kalan çokokrem gelir sanırım. Buna ek olarak annemin dairesindeki Kooperatiften aylık yapılan  alışveriş esnasında biri bana biri kardeşime iki tane alınan çikolotalı gofreti de saymamak olmaz. Bu günlerde sanki elimde annemin getirdiği poşetten çıkan gofretlerden payıma düşeni bitmesinden korkarak yediğim anlardan birini yaşıyorum galiba. Ne yazık ki ne kadar ağırdan alsam da işte bugün geldi ve bir saat önce bitti damağımda acı tatlı karmaşık bir tad bırakarak okuduğum son kitap:Nar Ağacı. Her 20-30 sayfa okuduktan sonra aman hemen bitmesin diye bi tarafa bıraksam da işte o gün geldi ve bitti. Romandaki kahramanlarla birlikte yolculuk yapmış gibi yorgun hissettim kendimi birden. İran Tebriz'de başlayan, Yezd, Tiflis, Batum, Trabzon ve İstanbul'a kadar uzayan bir yol hikayesi. Aynı zamanda 20.yüzyılın başında doğmuş bir çocuğun başından geçebilecek ve sadece ülkenin değil  dünyanın kaderini de değiştiren 93 Harbi, Balkan Savaşı, Bolşevik İhtilali... Bütün bu hadiselerin arasinda kaybolan, göçüp giden bir sürü insan ve onların yazılamayan onca hikayesi arasında bir hikaye...Bir hikaye deyip geçmemek lazım; değil mi ki o hikayenin kahramanları yazılamayan diğer yüzlerce hikayeye şahit tutuyor okuyucuyu, belkide önemli olan budur... Zehra, Settarhan, Azam, İsmail, Sofya, Anuş, Büyükhanım... Hepinizi özleyeceğim şüphesiz. Bende anlatıcı gibi girebilsem eski fotoğrafların içine, kendimi tutamadığım yerde dayanamasam haykırsam ve bir meczub da 'Kim deli kim veli belli olmaz.'  kaidesince beni görüp tutup kaldırsa, teselli etse usulca...  İllede canım çay içmek istedi şimdi son cümleyi yazarken. Belki efkardan belki yorgunluktan ama  mutlaka Settarhan'ın Nakşi dervişten öğrendiği gibi usulünce, tadınca...İlle de aynı dilden konuştuğum birini alıp karşıma, çayın içinde sohbeti demlemekte hiç fena olmaz hani.....
**Başlık Nazan Bekiroğlu'nun Nar Ağacı kitabının kapağından.

Yorumlar

  1. neverland18 Şubat 2013 04:16

    kitaplıkta beni bekler.. hala okuyamadım, çok hüzünlü bir hikaye kalbim kaldırmaz şimdi belki sonra diye kaçıp duruyorum du bakalım ne zamana kadar..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Umut iyi bir kahvalti, fena bir aksam yemegidir.

Resim
Dun bir kose yazisinda basliktaki cumleyi okudum; biraz keskin ama bir o kadar da dogru bir  tespit sanki. Francis Bacon adli amca zamaninda soylemis bu cumleyi. Bayilirim  filozoflarin sozlerini okumayi bazen. Allah ozel bir yetenek vermis  bu adamlara.  Ozdeyis demisken aklima geliverdi yine. Anneannemden defaaatle duydugum baska bir tespiti. "Akil incir cekirdeginin icinde kizim." derdi ne zaman etrafta birilerinin beklenmedik onun tabiriyle delice bir seyler yaptigini duysak. Cok agladigimi gordugu zamanda soylerdi bu cumleyi, akrabalardan birinin dogum sonrasi gecirdigi bunalim uzerine de, bahce komsumuzun oglunun intihari uzerine de,  hastaligindan dolayi yasadigi izdiraptan aglayan anneme de ve   daha nelere nelere de.... Sadece filmlerde olur dedigimiz ne cok sey yanibasimizda hatta icimizde yasanabiliyor... Cocukken oturdugumuz ve anneannemlerin hala oturduklari mahallede evler tek yada  birkac katli ve  bahceliydi. Kapi komsusu tabirinden cok bahce komsusu tabir
Devamı

YASAMAK ZOR ZANAAT VESSELAM...

Resim
  Nazım Hikmet bu sözü sanki sana yazmıştı babacığım, hayatının mottosuydu adeta. Yalan yok, her konuşmamızda en az birkaç kez "Yaşamak zor zanaat vesselam..." demenden çok da hoşnut değildim. "Ya baba" derdim çoğunlukla, keşke başka bir şey söylesen. Neydi bu kadar zor olan şimdi düşünüyorum. Yapamadıklarının acısını böyle bastırıyordun belki de... Aslında yaptıkların yeter de artardı bile... 9 yaşıma kadar affedersin iç çamaşırım bile yoktu benim demiştin bir keresinde, okul uniformasının ceketini büyük abinin ceketini bozdurup diktirdiğini anlatmıştın. Yokluktan mı yoksa umursamadıklarından mı bilmiyorum ama liseye kaydolurken bile kahvehanede oturan aynı köylü komsunuzdan velin olman için yardım istediğini anlatmıştın. Babanın imam hatibe gönderme ısrarına uymadığın için zorlu geçmiş bütün okul yılların. Belki bu sebep gözleri buğulu bir çocuk otururdu gözlerine ne zaman baksam. Senin ve annemin gidisiyle anladım gerçekten hayatın ne kadar daha zor olabileceğini
Devamı

Ardic Agaci

Resim
Güneşli bir günde sabah erkenden yollara düşmek, ağaçların, çalıların arasında yürümek, yürümek;  sonra yorulunca bir Ardıç  ağacının gölgesine sığınıp şöyle doya doya su içmek, yorulan ayaklarımı dinlendirmek ve selam verip geçen   rüzgara selam vermek, sanki dokunsam elimin değeceği kadar yakın duran dağları uzun uzun izlemek.... Her sabah ki gibi yataktan kendimi zorla kaldırmaya çalışırken canım birden öyle bir çekti ki anlattigim  resmin içinde bir karakter olmayı ....Anlatmak güç.... Çok öyle ağaç türlerinden anladigim soylenemez  ama Ardıç ağacının benim için yeri ayrıdır. Köyde babaannemin evinin arkasında kocaman bir Ardıç ağacı vardı. Çevresi iki yetişkin insan elele tutuşsalar zar zor  ellerini kavuşturacakları kadar büyük olan  bu ağacın gövdesine destek verilerek yapılan çardağın altında geçerdi hane halkının öğleden sonraları. Ağacın gövdesine çivilenmiş bir kaç kereste parçası mutfak dolabı ve tezgahı niyetine uzun süre kullanıldılar.  Govdesinin buyuk bir parcasi bilm
Devamı