Dondurulmus Gulusler

Eski fotograflara bakmayi sevmeyen var midir? Bilemiyorum. Eskilerde, cogunlukla 36 pozluk bir  film alip makineye yerlestirmek sonra da her anin degil ozel anlarin resmini cekmek, sonrada onlari fotografciya goturup tap ettirmek ve fotograflari ozenle albumlere yerlestirmek basli basina bir eglence vesilesiydi.
Simdilerde sayisi binleri bulan dijital fotograflari birakin kagida bastirip albumlere yerlestirmeyi  donup hepsine bakmak bile cogu zaman mumkun olmuyor. Baski fotograflarla birlikte arkalarina yazilan hatiralik notlarda ayrildilar aramizdan birer birer. Bir fotograf deyip gecmemeli.... Anin icine saklanmis ayrintilar fotografin kahramanlari hakkinda ne cok sey anlatirlar dikkatli bakildiginda... Ne zaman  bir fotografi elime alsam once suretlerin gozlerinin icine bakarim, sonra da yuzlerindeki ifadeye.... Bir zaman makinesine atlayip giderim fotograftaki 'An'a ve canladiririm kafamda fotografin karesinin disina tasanlari... Felc gecirip senelerce yataga baglanmis anneannemin annesi ve yine hayatinin son yillari izdiraplarla dolu gecen anneannemin babasinin  evlerinin terasinda yanyana cekilmis fotografi cok etkilemisti beni ilk gordugumde. Saclari taranmis, elbisesi cicekli, yuzundeki hafif gulumsemeyle kocasinin kolunda dimdik  duran kadinla yani basimda yatakta konusamayan, tek basina hareket edemeyen kadini bir araya getirmekte hayli zorlandigimi hatirliyorum.  Yuzumde muzip bir gulumseme,  uzerimde karpuz kollu kirmizi elbise,  elimde bir ucan balon, yanimda elimden tutup yanagima opucuk konduran babam ... Dondurulmus bir 'an' daha ve o da   simdiki 'benden' sanki coook uzakta... Keske butun gulumsemelerimizi, cocuklugumuzun safiyetini dondurucuya atabilseydik sebzeler, meyveler gibi. Istedigimiz zaman kullanip tekrar ve tekrar bozmadan dondurabilseydik.  Ahh keske hatirlayabilseydik!!!  Karanlik gecelerin aydinlik sabahin kucaginda huzur bulup mutmain oldugunu....  Gecmisin gecmis olmasina  ragmen gelecegin ogretmeni ve biricik yol gostericisi oldugunu... Keske onu bilgisayar  belleklerindeki binlerce digital fotografin icine kapatmasaydik ve bir tusla her seyi silebilecegimizin vehmine kapilmasaydik....  Masallara da dondurucuda yer kaldi mi acaba??
http://www.youtube.com/watch?v=etP8eQwzySw

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Umut iyi bir kahvalti, fena bir aksam yemegidir.

Resim
Dun bir kose yazisinda basliktaki cumleyi okudum; biraz keskin ama bir o kadar da dogru bir  tespit sanki. Francis Bacon adli amca zamaninda soylemis bu cumleyi. Bayilirim  filozoflarin sozlerini okumayi bazen. Allah ozel bir yetenek vermis  bu adamlara.  Ozdeyis demisken aklima geliverdi yine. Anneannemden defaaatle duydugum baska bir tespiti. "Akil incir cekirdeginin icinde kizim." derdi ne zaman etrafta birilerinin beklenmedik onun tabiriyle delice bir seyler yaptigini duysak. Cok agladigimi gordugu zamanda soylerdi bu cumleyi, akrabalardan birinin dogum sonrasi gecirdigi bunalim uzerine de, bahce komsumuzun oglunun intihari uzerine de,  hastaligindan dolayi yasadigi izdiraptan aglayan anneme de ve   daha nelere nelere de.... Sadece filmlerde olur dedigimiz ne cok sey yanibasimizda hatta icimizde yasanabiliyor... Cocukken oturdugumuz ve anneannemlerin hala oturduklari mahallede evler tek yada  birkac katli ve  bahceliydi. Kapi komsusu tabirinden cok bahce komsusu tabir
Devamı

YASAMAK ZOR ZANAAT VESSELAM...

Resim
  Nazım Hikmet bu sözü sanki sana yazmıştı babacığım, hayatının mottosuydu adeta. Yalan yok, her konuşmamızda en az birkaç kez "Yaşamak zor zanaat vesselam..." demenden çok da hoşnut değildim. "Ya baba" derdim çoğunlukla, keşke başka bir şey söylesen. Neydi bu kadar zor olan şimdi düşünüyorum. Yapamadıklarının acısını böyle bastırıyordun belki de... Aslında yaptıkların yeter de artardı bile... 9 yaşıma kadar affedersin iç çamaşırım bile yoktu benim demiştin bir keresinde, okul uniformasının ceketini büyük abinin ceketini bozdurup diktirdiğini anlatmıştın. Yokluktan mı yoksa umursamadıklarından mı bilmiyorum ama liseye kaydolurken bile kahvehanede oturan aynı köylü komsunuzdan velin olman için yardım istediğini anlatmıştın. Babanın imam hatibe gönderme ısrarına uymadığın için zorlu geçmiş bütün okul yılların. Belki bu sebep gözleri buğulu bir çocuk otururdu gözlerine ne zaman baksam. Senin ve annemin gidisiyle anladım gerçekten hayatın ne kadar daha zor olabileceğini
Devamı

Ardic Agaci

Resim
Güneşli bir günde sabah erkenden yollara düşmek, ağaçların, çalıların arasında yürümek, yürümek;  sonra yorulunca bir Ardıç  ağacının gölgesine sığınıp şöyle doya doya su içmek, yorulan ayaklarımı dinlendirmek ve selam verip geçen   rüzgara selam vermek, sanki dokunsam elimin değeceği kadar yakın duran dağları uzun uzun izlemek.... Her sabah ki gibi yataktan kendimi zorla kaldırmaya çalışırken canım birden öyle bir çekti ki anlattigim  resmin içinde bir karakter olmayı ....Anlatmak güç.... Çok öyle ağaç türlerinden anladigim soylenemez  ama Ardıç ağacının benim için yeri ayrıdır. Köyde babaannemin evinin arkasında kocaman bir Ardıç ağacı vardı. Çevresi iki yetişkin insan elele tutuşsalar zar zor  ellerini kavuşturacakları kadar büyük olan  bu ağacın gövdesine destek verilerek yapılan çardağın altında geçerdi hane halkının öğleden sonraları. Ağacın gövdesine çivilenmiş bir kaç kereste parçası mutfak dolabı ve tezgahı niyetine uzun süre kullanıldılar.  Govdesinin buyuk bir parcasi bilm
Devamı