Kayip Gemi

Yillar once bir internet sitesinde okudugum arkadasliga guzelleme icerikli bir  siirin hic unutmadigim bir cumlesidir :You navigate my ship that was lost at the sea' Insanin  durustce boyle diyebilecegi kac insan vardir ki hayatinda?? Hic yoktur deyip vefasizlik edip  kotumserlik asilamak istemem; ancak cok sayida ol(a)madigini da hatirda tutmak gerek.  Her seyin hizla tuketildigi gunumuzde dostluklarimiz, arkadasliklarimiz, ilskilerimiz de hizla  tukeniyor; adeta yeni modeli cikmis telefon gibi gozden dusuyor, yipraniyor. Zaman ve mekan cogu zaman bizi unutmaya, bunca iletisim aracinin icinde  iletisim kuramamaya zorluyor yada biz oyle zannediyoruz. Hani tarfik kazarinin sorumlulugunu trafik canavarina attik ya yok olan dostluklarimizin faturasini da zamana ve mekana yukleyip rahatliyoruz. Bazen gercekten kayboldugumuz  ve bir dost eline ihtiyac duydugumuz olmuyor mu? Maddi ve manevi pusulalarimiz yasadigimiz olaylarin manyetik etkisiyle olsa gerek ya tamamen bozulup yada gostergelerde kaymalar yasiyorsa, hayata bakarken taktigimiz gozluklerimiz puslu, kirli ve kara bir buluta odaklanip baska hic bir sey gormemeye odaklandiysa ve icinde bulundugumuzu sandigimiz deniz cekilmeye ve kurumaya basladiysa ve deli gibi calan uyari canlarina tamamen kulaklarimiz sagir olduysa ve kendi icindeki sesten baska hic bir sey duymuyorsak o zaman yapacak iki sey kaliyor geriye: Ya birilerinin sizi gelip saplandiginiz yerden cikarip, en yakin guvenli limana birakmasi yada busbutun alabora olup gozden kaybolmak.... Cahit Sitki'nin ifadesiyle yolun yarisina yaklasan kimbilir belkide tamamlamaya yakin omrumde bizzat bahsettigim geminin durumuna dustugum iki hadiseden birinde bir degil bir kac dost tarafindan en yakin limana birakildim ve digerinde de alabora olmaktan baska bir care goremedim ve oylede oldu ve bu kez zamanla cekilen dalgalar, aniden cikan ruzgar yelkenlerime hava uflediler ve kaybolmaktan kurtuldum. Peki,  ben kac arkadasimin yardim cigliklarini duyabildim yada merhem olabildim?? Engel olmayip sadece izleyici olmak zorunda kaldigim ve elimden gelen butun her seyi yapmam ragmen asla yardim edemedigim ve her hatirima geldiginde beni hala inciten iki insan derinlerdeki yaralarimdan birisidir bende...  Bazen de yardim adina yapilacak en guzel sey sadece arkadasinizin kulagina orda oldugunuzu fisildamak olsa gerek... Insaniz, netice bekleriz hemen ama bilemeyiz bekledigim neticenin coook seneler sonra gelebilecegini...Bir onceki yazida Insanlar biriktirmek derken icimizdeki insanlari kastetmistim; gelin gorun  asagidaki siirde tasvir edilen kac kisiyide hafizamizdaki kolleksiyonda biriktirmisiz.... 

Dostlar Irmak Gibidir


Dostlar ırmak gibidir 
Kiminin suyu az, kiminin çok 
Kiminde elleriniz ıslanır yalnızca 
Kiminde ruhunuz yıkanır boydan boya 


Insanlar vardır; üstü nilüferlerle kaplı, 
Bulanık bir göl gibi... 
Ne kadar ugrassanız görünmez dibi. 
Uzaktan görünüsü çekici, aldatıcı 
İçine daldıgınızda ne kadar yanıltıcı.... 
Ne zaman ne gelecegini bilemezsiniz; 
Sokulmaktan korkarsınız, güvenemezsiniz! 

Insanlar vardır; derin bır okyanus... 
İlk anda ürkütür, korkutur sizi. 
Derinliklerinde saklıdır gizi, 
Daldıkça anlarsınız, daldıkça tanırsınız; 
Yanında kendinizi içi bos sanırsınız. 

İnsanlar vardır, coskun bir akarsu... 
Yaklasmaya gelmez, alır surukler. 
Tutunacak yer gostermez beyaz kopukler! 
Ne zaman nerede bırakacagı belli olmaz; 
Bu tip insanla bir omur dolmaz. 

İnsanlar vardır; sakin akan bir dere... 
İnsanı rahatlatır, huzur verir gönüllere. 
Yanında olmak baslı basına bır mutluluk. 
Sesinde, görüntüsünde tatlı bir durgunluk. 

Insanlar vardır; çesit çesit, tip tip. 
Her biri baska bir karaktere sahip. 
Görmeli, incelemeli, dogruyu bulmalı. 
Her seyden önemlisi insan, insan olmalı... 
İnsanlar vardır; berrak, pırıl pırıl bir deniz. 

Bosa gitmez ne kadar güvenseniz. 
Dibini görürsünüz her sey meydanda. 
Korkmadan dalarsınız, sizi sarar bir anda. 
İçi dısı birdir cekinme ondan. 
Her sözü içtendir, her davranısı candan...
Can Yucel