Önce Hakikat Ölür....

      Kendimi bildim bileli geceleri en sevdigim sey evin balkonuna cikip sehrin yanip sonen yildizimsi isiklarla bezeli siluetine bakip hayal kurmakti. Kimbilir hangi evde ne hikayeler yasaniyor, ne trajediler sahne aliyor ve ne mutlu kahkalar atiliyor; merak ederdim. Koca sehir sayfalari acik, kalin bir kitap gibi  onume serilir ve her sayfa baska bir hanenin hikayesini fisildardi. Hikaye deyip gecmeyin; hikaye hakikatlerin tasiyicisi, ve aynasidir yasananlarin...Ve belkide bundardir hikaye okumayi ve seyretmeyi cok severim. Film izlemeyi salt eglence yontemi olarak da gormem cogunlukla... Hele izlediginizde sizi rahatsiz eden, aci veren, ve dusunduren hikayeleri varsa....

Iste TRT'nin dizilerinden biri olan 'Boyle Bitmesin' de benim icin bir cok yonuyle diger  dizilerden ayrilir. Her hafta baska bir aile oykusunun anlatildigi dizi  cok agir ve manali repliklerle biter iste baslikta cumlede o diziden bir replik: Önce Hakikat Ölür....
Suriyeli bir ailenin oykusunun ele alindigi bolumde geciyor hakikatin nasilda savasin ilk  kurbani oldugu. ' Savasin ilk kurbani hakikattir. Önce Hakikat Ölür.' Anne olmanin hakikati, baba olmanin hakikati, aile olmanin hakikati, bir yuva olmanin, is sahibi olmanin, kardes olmanin hakikati...   Hakikat diye bildigimiz her sey bir anda gercekligini kaybedebiliyor. Bizans doneminden kalan yikik dokuk antik bir sehirde magaralara siginan ve bir yili askin suredir yari ac yari tok her an olum korkusuyla burun buruna gelen yuzlerce Suriyeli insan butun hakikat bildiklerini savasa kurban verdiler. 
Diziden bir replik daha: Savas en cok cocuklari sever. Ozellikle uyuyan cocuklari.
Malum bundan bir kac hafta once yuzlerce insan kimyasal sarin gaziyla hunharca katledildiler ve biz; cesetleri bozulmasin diye aralarinda kocaman buz kutleleri yerlestirilen onlarca cocugun resimlerine icimiz titreyerek baktik ve lanet ettik. Usursun diye soguk su bile icirilmeyen cocuklarin govdelerine buz degmisti ama aradan gecen zamana ragmen kanaat onderlerinin buzlu kapleri erimedi ve eriyecek gibi de durmuyor. 
Hakikatler Ölüyor... Kurtaran yok mu???

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Umut iyi bir kahvalti, fena bir aksam yemegidir.

Resim
Dun bir kose yazisinda basliktaki cumleyi okudum; biraz keskin ama bir o kadar da dogru bir  tespit sanki. Francis Bacon adli amca zamaninda soylemis bu cumleyi. Bayilirim  filozoflarin sozlerini okumayi bazen. Allah ozel bir yetenek vermis  bu adamlara.  Ozdeyis demisken aklima geliverdi yine. Anneannemden defaaatle duydugum baska bir tespiti. "Akil incir cekirdeginin icinde kizim." derdi ne zaman etrafta birilerinin beklenmedik onun tabiriyle delice bir seyler yaptigini duysak. Cok agladigimi gordugu zamanda soylerdi bu cumleyi, akrabalardan birinin dogum sonrasi gecirdigi bunalim uzerine de, bahce komsumuzun oglunun intihari uzerine de,  hastaligindan dolayi yasadigi izdiraptan aglayan anneme de ve   daha nelere nelere de.... Sadece filmlerde olur dedigimiz ne cok sey yanibasimizda hatta icimizde yasanabiliyor... Cocukken oturdugumuz ve anneannemlerin hala oturduklari mahallede evler tek yada  birkac katli ve  bahceliydi. Kapi komsusu tabirinden cok bahce komsusu tabir
Devamı

YASAMAK ZOR ZANAAT VESSELAM...

Resim
  Nazım Hikmet bu sözü sanki sana yazmıştı babacığım, hayatının mottosuydu adeta. Yalan yok, her konuşmamızda en az birkaç kez "Yaşamak zor zanaat vesselam..." demenden çok da hoşnut değildim. "Ya baba" derdim çoğunlukla, keşke başka bir şey söylesen. Neydi bu kadar zor olan şimdi düşünüyorum. Yapamadıklarının acısını böyle bastırıyordun belki de... Aslında yaptıkların yeter de artardı bile... 9 yaşıma kadar affedersin iç çamaşırım bile yoktu benim demiştin bir keresinde, okul uniformasının ceketini büyük abinin ceketini bozdurup diktirdiğini anlatmıştın. Yokluktan mı yoksa umursamadıklarından mı bilmiyorum ama liseye kaydolurken bile kahvehanede oturan aynı köylü komsunuzdan velin olman için yardım istediğini anlatmıştın. Babanın imam hatibe gönderme ısrarına uymadığın için zorlu geçmiş bütün okul yılların. Belki bu sebep gözleri buğulu bir çocuk otururdu gözlerine ne zaman baksam. Senin ve annemin gidisiyle anladım gerçekten hayatın ne kadar daha zor olabileceğini
Devamı

Ardic Agaci

Resim
Güneşli bir günde sabah erkenden yollara düşmek, ağaçların, çalıların arasında yürümek, yürümek;  sonra yorulunca bir Ardıç  ağacının gölgesine sığınıp şöyle doya doya su içmek, yorulan ayaklarımı dinlendirmek ve selam verip geçen   rüzgara selam vermek, sanki dokunsam elimin değeceği kadar yakın duran dağları uzun uzun izlemek.... Her sabah ki gibi yataktan kendimi zorla kaldırmaya çalışırken canım birden öyle bir çekti ki anlattigim  resmin içinde bir karakter olmayı ....Anlatmak güç.... Çok öyle ağaç türlerinden anladigim soylenemez  ama Ardıç ağacının benim için yeri ayrıdır. Köyde babaannemin evinin arkasında kocaman bir Ardıç ağacı vardı. Çevresi iki yetişkin insan elele tutuşsalar zar zor  ellerini kavuşturacakları kadar büyük olan  bu ağacın gövdesine destek verilerek yapılan çardağın altında geçerdi hane halkının öğleden sonraları. Ağacın gövdesine çivilenmiş bir kaç kereste parçası mutfak dolabı ve tezgahı niyetine uzun süre kullanıldılar.  Govdesinin buyuk bir parcasi bilm
Devamı