Atlaslar Uzerine


Üniversitenin ilk yılında mitoloji adlı bir ders alıyorduk. O zamanın moda tabiriyle taşradaki küçük bir şehirden gelen bir öğrenci için  Yunan mitolojisi çok karmaşık ama bir o kadar da ilginç bir konuydu. Tabi sonraları mitolojinin Yunanlılarla sınırlı bir alan olmadığını, her medeniyetin kendine has mitolojik hikayelerinin olduğunu öğrenecektim.  Sürüsüne bereket tanrı, bir o kadar yarı tanrılar, tanrıların tanrısı Zeus'un karıştırdığı işler, onun kıskanç karısı Hera'nın zavallı Echo'nun sesini almasi,  Apollo'ya asik ayciceginin acikli hikayesi, namus timsali Dafne'nin  defne agacina donusmesi, didisinin didisi tarzı soy ağaçları, yarı at yada yarı keçi insanlar, daha neler neler..... Çevremdeki insanlara bu hikayeleri anlatmamak olur mu? Önce bir 'çık çık çık' sesi. Sonra 'Ya siz bunları mı işliyordunuz derste? Yazık sana. Tanrı yarı tanrı o da neymiş.' tarzı ayıplamalar... Tabi  hikayeleri dinlemekten hoşlanan bir kaç arkadaşımla yaptığım felsefi sohbetlerin tadı hala damağımda....  Önceleri 'neden bunları ders olarak veriyorlar sanki?'  serzenişlerimin yerini zamanla edebiyatın ve sosyal hayatın hemen her alanına bu garip hikayelerin nüfus ettiğini anlamanın verdiği bir nevi aydınlanmaya yani 'Enlightment'a  yerini bırakmistir.
İşte mitolojik bir hikayenin kahramanıdır Atlas. Hikayeye göre tanrılarla savaşmanın cezası olarak Zeus tarafından dünyayı omuzlarında taşıma sorumluluğunu üstlenmiştir. Bi keresinde meşhur Herkül'e işi yıkacak gibi olsa da başarılı olamaz ve tekrar omuzlarına dünyanın bütün yükünü almak zorunda kalır. Şimdi sabah sabah nerden aklıma geldi Atlas. Bir dostumla ne zaman bir araya gelsek sohbetin bir yerinde 'Atlas olmak zorunda kalmak' dan bahis açılır. Her ailenin aslında her topluluğun da bir Atlas'ı vardır aslında. Her şeyi çekip çevirmek zorunda kalan, idare eden , ayarlayan, her türlü nazi niyazi isiten, yardıma ihtiyacı olana yardım eden. Buraya kadar her şey tamam ama bazen azıcıkda olsa tependeki koca küreyi emanet etmek istersin işte o zaman kızılca kıyamet kopar, çünkü senin işindir onu taşımak, 'Almayi verseydin zamaninda.' dercesine bakar gozler. . Aklıma geliverdi bak yine.. Haftasonu izlediğim bir filmde geçiyor: 'Hacı hacıyı Mekke'de, deli deliyi dakkada bulur.' Bayılıyorum atalarımızın söylediği bu sözlere. İşte o hesap Atlasların da birbirlerini anında  bulma özellikleri vardır zannimca; azıcık deli olduklarındandır belki de...
Bütün atlaslara gelsin...
Atlas genius/Trojans 
http://www.youtube.com/watch?v=f_LzPFNiSc4&feature=watch_response

Yorumlar

  1. neverland27 Kasım 2012 00:39

    ahh sonu atlasa bağlanan sohbetler...sanırım artık öyle bir noktaya geldik ki baktık hikaye yine atlaslık, başından bağlıyoruz, kabulleniş mi mücadeleyi bırakıp teslim oluş mu bilmem..atlasların birbirlerini bulmalarının sebebi üstüne de bi yazı çıkar zannımca kestirmeden geçmişsin burayı :) şarkıya da bayıldım buarada

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Umut iyi bir kahvalti, fena bir aksam yemegidir.

Resim
Dun bir kose yazisinda basliktaki cumleyi okudum; biraz keskin ama bir o kadar da dogru bir  tespit sanki. Francis Bacon adli amca zamaninda soylemis bu cumleyi. Bayilirim  filozoflarin sozlerini okumayi bazen. Allah ozel bir yetenek vermis  bu adamlara.  Ozdeyis demisken aklima geliverdi yine. Anneannemden defaaatle duydugum baska bir tespiti. "Akil incir cekirdeginin icinde kizim." derdi ne zaman etrafta birilerinin beklenmedik onun tabiriyle delice bir seyler yaptigini duysak. Cok agladigimi gordugu zamanda soylerdi bu cumleyi, akrabalardan birinin dogum sonrasi gecirdigi bunalim uzerine de, bahce komsumuzun oglunun intihari uzerine de,  hastaligindan dolayi yasadigi izdiraptan aglayan anneme de ve   daha nelere nelere de.... Sadece filmlerde olur dedigimiz ne cok sey yanibasimizda hatta icimizde yasanabiliyor... Cocukken oturdugumuz ve anneannemlerin hala oturduklari mahallede evler tek yada  birkac katli ve  bahceliydi. Kapi komsusu tabirinden cok bahce komsusu tabir
Devamı

YASAMAK ZOR ZANAAT VESSELAM...

Resim
  Nazım Hikmet bu sözü sanki sana yazmıştı babacığım, hayatının mottosuydu adeta. Yalan yok, her konuşmamızda en az birkaç kez "Yaşamak zor zanaat vesselam..." demenden çok da hoşnut değildim. "Ya baba" derdim çoğunlukla, keşke başka bir şey söylesen. Neydi bu kadar zor olan şimdi düşünüyorum. Yapamadıklarının acısını böyle bastırıyordun belki de... Aslında yaptıkların yeter de artardı bile... 9 yaşıma kadar affedersin iç çamaşırım bile yoktu benim demiştin bir keresinde, okul uniformasının ceketini büyük abinin ceketini bozdurup diktirdiğini anlatmıştın. Yokluktan mı yoksa umursamadıklarından mı bilmiyorum ama liseye kaydolurken bile kahvehanede oturan aynı köylü komsunuzdan velin olman için yardım istediğini anlatmıştın. Babanın imam hatibe gönderme ısrarına uymadığın için zorlu geçmiş bütün okul yılların. Belki bu sebep gözleri buğulu bir çocuk otururdu gözlerine ne zaman baksam. Senin ve annemin gidisiyle anladım gerçekten hayatın ne kadar daha zor olabileceğini
Devamı

Ardic Agaci

Resim
Güneşli bir günde sabah erkenden yollara düşmek, ağaçların, çalıların arasında yürümek, yürümek;  sonra yorulunca bir Ardıç  ağacının gölgesine sığınıp şöyle doya doya su içmek, yorulan ayaklarımı dinlendirmek ve selam verip geçen   rüzgara selam vermek, sanki dokunsam elimin değeceği kadar yakın duran dağları uzun uzun izlemek.... Her sabah ki gibi yataktan kendimi zorla kaldırmaya çalışırken canım birden öyle bir çekti ki anlattigim  resmin içinde bir karakter olmayı ....Anlatmak güç.... Çok öyle ağaç türlerinden anladigim soylenemez  ama Ardıç ağacının benim için yeri ayrıdır. Köyde babaannemin evinin arkasında kocaman bir Ardıç ağacı vardı. Çevresi iki yetişkin insan elele tutuşsalar zar zor  ellerini kavuşturacakları kadar büyük olan  bu ağacın gövdesine destek verilerek yapılan çardağın altında geçerdi hane halkının öğleden sonraları. Ağacın gövdesine çivilenmiş bir kaç kereste parçası mutfak dolabı ve tezgahı niyetine uzun süre kullanıldılar.  Govdesinin buyuk bir parcasi bilm
Devamı